Επιμέλεια

Επιμέλεια
Γιάννης Σταμούλης

29/11/13

Για τη μνήμη του συναδέλφου

 Στη μνήμη του   αείμνηστου  Πύραρχου Κώστα Καστρή, ο συνάδελφος Αστ.Μούσιος  μας έστειλε το παρακάτω κείμενο.





Υπάρχουν στιγμές στην ζωή, που τα λόγια πνίγονται λίγο πριν να ηχήσουν ελεύθερα στον αέρα.
Υπάρχουν στιγμές στην ζωή που τα δάκρυα κρύβονται τρομαγμένα, αγκιστρωμένα λές πάνω στα βλέφαρα.
 Υπάρχουν στιγμές στην ζωή που ο νούς αρνείται να πιστέψει ότι τα μάτια βλέπουν κι ότι τα αυτιά ακούνε.
Υπάρχουν στιγμές στην ζωή, τις οποίες φτιάχνουν ανθρωποι που θα γίνουν για σένα αδέρφια, που θα μείνουν για πάντα στην μνήμη σου σαν καλές αναμνήσεις, που θα στέκονται δίπλα σου κάνοντας σε να χαμογελάς και να συνεχίζεις.
Υπάρχουν κάποιοι στην ζωή που θα θεωρείς αδέρφια, που όταν θα μιλάς για κείνους θα πνίγεσαι, που σαν κακό μάθεις γι αυτούς δάκρυα θα πνίγουνε τα μάτια σου, βουητό θα κλείνει την ακοή σου και ομίχλη το μυαλό σου.
Οσα από αυτά και αν νιώθω θα πώ ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτόν που υπήρξε για μένα αδερφός, ο οποίος με τίμησε με την φιλία του, την ακεραιότητα του και τον αδαμάντινο χαρακτήρα του. Φίλε, αδερφέ, συγκάτοικε, θυμώνω που έφυγες έτσι λίγο πρίν βρεθούμε ξανά, θυμώνω που έφυγες δίχως να είμαι εκεί δίπλα σου, όπως ήσουν εσύ όταν χρειάστηκα.
Θυμώνω που δεν μπόρεσα να είμαι εκεί να σου πώ αντίο, αντί να είμαι μακριά, στην σκιά δίχως να θέλω μέχρι σήμερα να δεχτώ το μοναχικό σου ταξίδι.
Από την σκιά μου γράφω αυτά τα λίγα θέλοντας έτσι, έστω και τόσο λίγο να πώ κι εγώ για σένα όλα αυτά που υπήρξες για όλους.
Επιλέγω να συνεχίσω να αρνούμαι το ότι έφυγες για να μπορέσω να συνεχίσω να πηγαίνω πάντα μπροστά όπως μου έλεγες μέχρι την ώρα που θα βρεθούμε πάλι αντάμα και να αντικρύσω ξανά το πλατύ σου χαμόγελο και την τεράστια αδερφική σου αγκαλιά.
Δεν είχα μεγάλο αδερφό και σαν τέτοιος μου στάθηκες εσύ.
Μακάρι να είχα την δύναμη σου και τον λόγο σου.
Μακάρι να βρισκόμουν περισσότερο δίπλα σου.
Μακάρι να βρούμε όλοι την δύναμη να αντέχουμε την απουσία σου. 
Μέχρι να τα ξαναπούμε αδερφέ μου.!!!
Μέχρι να τα ξαναπούμε.!!!

7/11/13

Πυροσβέστες στο... ντιβάνι

Αναζητούν ψυχολογική στήριξη ύστερα από καταστροφές που μένουν χαραγμένες στην ψυχή και στο μυαλό
Επέλεξαν το διαρκές φλερτ με τον κίνδυνο. Ανάμεσα στις παγίδες ωστόσο που κρύβει το επάγγελμα του πυροσβέστη είναι οι ψυχολογικές επιπτώσεις από περιστατικά που καλούνται να αντιμετωπίσουν (κυρίως φυσικές καταστροφές με θύματα). Αναντίρρητα, σκηνές που μένουν βαθιά χαραγμένες στο μυαλό και στην ψυχή. Οπως λένε οι ίδιοι, η κατάσταση αυτή επηρεάζει ακόμα και την καθημερινότητά τους, γι' αυτό ζητούν από το Αρχηγείο της Πυροσβεστικής να μεριμνήσει για την ψυχολογική υποστήριξη τους, όπως συμβαίνει στο εξωτερικό.

«Αθωράκιστους»
ψυχολογικά κρίνουν τους συναδέλφους τους ο πρόεδρος της Ενωσης Αξιωματικών Πυροσβεστικού Σώματος κ. Γιάννης Σταμούλης και ο υποστράτηγος ε.α. και πολλά χρόνια συνδικαλιστικός εκπρόσωπος των αξιωματικών κ. Νίκος Διαμαντής στο πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο «Διαχείριση κρίσεων από μαζικές καταστροφές». Σε ένα από τα κεφάλαια, με τίτλο «Επαφή με την απώλεια ζωής», αναφέρεται μεταξύ άλλων στη διαδικασία αναγγελίας θανάτου στην οικογένεια του θύματος. Διοικητές υπηρεσιών οι οποίες αναλαμβάνουν συνήθως τη διαδικασία αυτή επισημαίνουν ότι δεν έχουν ειδική εκπαίδευση - στο βιβλίο σημειώνονται κάποιες οδηγίες.